Czubajka Kania powszechnie znana jako Kania jest grzybem jadalnym z rodziny pieczrkowatych.
Kania rośnie na brzegach lasów liściastych i iglastych, na trawiastych polanach i zrębach, na łąkach, w parkach, na poboczach szos, na cmentarzach. Unika siedlisk kwaśnych i wilgotnych, rośnie najczęściej na glebach gliniastych i zasobnych w wapń. Owocniki spotkać można od lipca do października.
Czubajka kania ma kapelusz o średnicy 10- 30 cm, początkowo jajowaty albo elipsoidalny, później stożkowato- wypukły, W końcu płaski czasem z lekką wypukłościa na środku kapelusza, która pokryta jest ciemniejszymi niż tło odchodzącymi od kapelusza łuskami. Młody kapelusz ma jednolity jasno-brązowy bądź beżowy kolor, w czasie wzrostu skórka pęka na grube, dachówkowate łuski, brzeg kapelusza jest białawy i postrzępiony co robi wrażenie puszystości brzegu. Często mylony z Kanią muchomor sromotnikowy ma zazwyczaj kapelusz o lekko zielonkawym zabarwieniu- z tąd nazywany jest muchomorem zielonkawym, posiada on mniejsze bądź prawie niewidoczne łuski, najbardziej różnią się trzony tych dwóch grzybów.
Spód kapelusza wypełniają blaszki, które są dość rzadko rozłożone, przy trzonie są prawie pionowe a na brzegach zaokrąglone, ich kolor to biel.
Czubajka kania ma charakterystyczny trzon i to dzięki niemu i jego dolnej części najłatwiej odróżnić tego grzyba od podobnego a śmiertelnie trującego muchomora sromotnikowego. Trzon czubajki kani ma długość 15- 40 cm, jest cylindryczny, u dołu bulwiasto zgrubiały jednak w przeciwieństwie do muchomora sromotnikowego na dole niema postrzępionej, białawej pochewki, z której trzon wyrasta, w górnej części trzonu kani znajduje się delikatny pierścień, który jest pozostałością przyczepienia brzegów kapelusza do trzonu z okresu młodości owocnika. Pierścień w przeciwieństwie do muchomora sromotnikowego ma charakter parasolowaty i opada w dół, natomiast u trującego muchomora zwęża się on ku górze tworząc wrażenie opadającej peleryny, pierścień kani jest bardziej puszysty, podobnie jak brzegi kapelusza.
Kania ma miąższ biały, na przekroju nie zmieniający koloru , miękki w kapeluszu, w trzonie łykowaty. Smak łagodny, przyjemny. Wydziela delikatny grzybowo-owocowy zapach.
Czubajka kania to grzyb jadalny, uważany za bardzo smaczny. Jadalne są kapelusze. Dzięki silnemu aromatowi często jest używany jako grzyb przyprawowy. Najczęściej kanie przyrządza się poprzez panierowanie w formie kotleta. Można też jeść smażone kapelusze z chlebem.
Do kani podobne są: kumulatka obszarpana (Chlorophyllum rhacodes), dawniej nazywana czubajką czerwieniejącą. Różni się brakiem łusek na trzonie, oraz czerwieniejącym na przekroju miąższem. Przez niewprawnych grzybiarzy czubajka kania bywa mylona ze śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym, głównie z jego białymi odmianami (i z tego powodu przez wielu grzybiarzy nie jest zbierana).
