Mały ptak z rodziny łuszczaków (Fringillidae) zamieszkujący Europę, północną Afrykę i południowo-zachodnią Azję. Z reguły osiadły, ale część północnych populacji wędrowna. Dzwoniec charakteryzuje się krępą budową ciała, krótkim lecz grubym dziobem przystosowanym do zgniatania ziaren i pestek oraz charakterystycznym ubarwieniem.
Wierzch ciała oliwkowo- zielonkawy z szarawymi przydymieniami, spód żółtawy, z białym podogoniem. Na skrzydle podłużny, żółty pasek, na ciemnym ogonie również wyraźne żółtawe plamy na bokach. Ubarwienie samicy jest dużo bardziej stonowane – praktycznie w całości szara, miejscami jedynie zielonkawa/ żółtawa, u samicy dzwońca pasek na skrzydle jest krótszy i bledszy niż u samca.
Samiczka dzwońca
Dzwoniec występuje w całym kraju, często spotykany w parkach, ogrodach i na obrzeżach miast i brzegach lasów.
Pożywienie dzwońca stanowią: nasiona chwastów, ziarna zbóż, mniejsze pestki możliwe do rozłupania, podczas zimy spotkać można kilkutysięczne stada dzwońców żerujące na polach ze stogami zbóż, łatwo dostępny pokarm przyciąga tak duże ilości dzwońców.
Gniazdo dzwońca zlokalizowane jest niezbyt wysoko na krzewach lub wyżej w koronach drzew, uwite z korzonków, mchu, traw, wewnątrz usłane sierścią i piórkami i bardzo dobrze ukryte.
Od maja do czerwca składa 5 – 6 szarych, brązowo nakrapianych jaj, które wysiaduje 13 – 14 dni. Młode opuszczają gniazdo po około 2 tygodniach.
Pędzi raczej osiadły tryb życia, lecz część populacji migruje. Wiosna przeloty zaczynają się pod koniec lutego i trwają do czerwca, Powrót na zimowiska ma początek we wrześniu i trwa do grudnia. Dzwońce są wówczas widywane na terenie całego kraju i to dość licznie.
Chętnie odwiedza zimowe karmniki gdzie zjada nasiona słonecznika, siemię lniane czy ziarna zbóż.
Wymiary: długość ciała 15,5 cm, rozpiętość skrzydeł 27 cm, ogon 5,8 cm, waga 28 g.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową!
Źródła: „Ptaki Polski” Jan Sokołowski; Warszawa 1988.
„Atlas Ptaków” Marcin Karetta; Bielsko-Biała 2010.
