Groszek bulwiasty jest roślina wieloletnią, strączkową, należy do rodziny bobowatych.
Z racji tego, że roślina ta bardzo ładnie kwitnie, często używana jest jako ozdobna, w naturze groszek bulwiasty występuje na łąkach, wśród kęp krzewów, na przydrożach i terenach opuszczonych przez człowieka. Groszek lubi miejsca nasłonecznione, z glebą bogatą w wapń, wilgotna, często gliniastą, spotkać go można na południu kraju gdzie został rozprzestrzeniony z południowej Europy.
Groszek bulwiasty jest rośliną pnącą, chętnie oplata swoją giętka i długa łodygą wszelkiego rodzaju elementy pomagające zbierać mu jak najwięcej światła i wystawiać kwiaty w kierunku latających owadów.
Jest to roślina trwała, ma głęboko sięgający korzeń palowy i wydłużone rozłogi podziemne, na których znajdują się bulwki korzeniowe.
Łodyga jest naga, w przekroju kwadratowa, rozgałęziana o długości sięgającej 1,5 m.
Liście groszku bulwiastego złożone są z jednej pary listków podłużnie lancetowatych, równolegle unerwionych, zaostrzonych na końcu.
Groszek bulwiasty ma na końcach łodyżek 1 lub 2 wąsy czepne, które się rozgałęziają.
Kwiaty groszku bulwiastego mają typowa budowę dla kwiatów roślin motylkowych; są zebrane po 5- 10 w gronach osadzonych na szypułkach znacznie dłuższych niż liście, u nasady których wyrastają. Kielich kwiatowy o kolorze purpurowo – różowym o działkach zrośniętych i 5 różowych ząbkach. Korona purpurowo- różowa. W kwiecie znajduje się 9 pręcików zrośniętych nitkami, 1 wolny. Pylniki otwierają się w zamkniętym jeszcze kwiecie a pyłek gromadzi się na szczoteczce pod znamieniem. Podczas odwiedzin pszczół pyłek dostaje się na ich spodnia część ciała i zostaje przeniesiony na znamię innego kwiatu, którego słupek jest już zdolny do zapylenia. Pośrednikami są pszczoły i trzmiele, które zbierają pyłek i nektar z kwiatów groszku.
Groszek bulwiasty kwitnie od czerwca do sierpnia.
Owocem jest strączek dł do 5 cm, początkowo zielony potem czarny.
- Źródła: ” Rośliny łąk” Delfina Gayówna, Warszawa 1960.
- ” Wielki atlas roślin” F.A. Novak, Warszawa 1975.
” Przewodnik do oznaczania roślin” Olga Seidl, Józef Rostafiński, Warszawa 1973.
