Kategoria: Przyroda

ara synogarlic potrafi kilka godzin siedzieć przytulona na gałęzi.

Jest to mały gołąbek o ubarwieniu popielato-płowym z charakterystyczna czarną półsierpowatą obrożą na karku. Wydaje dźwięki podobne do gruchania gołębi oraz
donośne i niskie rytmiczne dźwięki wydawane w krótkich odstępach.

Zwana jest również „sierpówką” a także „cukrówką”, występowala pierwotnie w Indiach, stopniowo przenosząc się na zachód, w Polsce poraz pierwszy została zaobserwowana w 1949r. w Krakowie.
Obecnie stała si ptakiem pospolitym i występuje w całym kraju.
Żywią się pokarmem roślinnym- nasionami, owocami, ziarnami zbóż.
Gniazdo budują w koranach drzew i wyższych krzewów lub w szczelinach zabudowań, wykorzystując trawy i patyki.
Jaja- 2 czysto białe, wysiaduje przez 13-16 dni, pisklęta latają średnio po 17 dniach.
Jest to gatunek osiadły, zimujący w kraju.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową!

Zdjęcia z okna na 3-cim piętrze w bloku.
Ptaszki siedzą na jesionie, którego nasiona z chęcią zajadają. Spędzają na nim po kilka godzin dziennie nie oddalając się od siebie zbyt daleko- cały czas razem.

Padalec często przez laików uznawany za węża w rzeczywistości nim nie jest, jest to niewielka beznoga jaszczurka. Jego wydłużone, walcowate ciało zakończone jest łatwo łamliwym i odrzucanym przez jaszczurkę w wypadku złapania za niego ogonem. Ogon padalca na kocu jest lekko zaokrąglony i zakończony kolczastym wyrostkiem.
Ubarwienie padalca jest brunatno-brązowe, rzadziej szare, występują także odmiany melanistyczne oraz piękna odmiana turkusowa. Długość samicy do 50 cm. Samca do 40 cm.

Padalec jak większość rodzimych jaszczurek zapada w sen zimowy, z którego budzi się w kwietniu-maju.
Gatunek ten jest jajożyworodny. Jajożyworodność jest to odmiana żyworodności polegająca na tym, że po zapłodnieniu wewnętrznym zarodki pozostają w błonach jajowych wewnątrz organizmu matki, odżywiają się żółtkiem, ale zachowują całkowitą autonomię podczas rozwoju. Młode uwalniają się z błon jajowych bezpośrednio przed złożeniem jaj, w trakcie lub zaraz po ich złożeniu przez samicę.
Ilość młodych w jednym miocie dochodzi do 16 sztuk.

Padalec żywi się dżdżownicami, nagimi ślimakami, owadami i ich larwami, pająkami.

Niestety zupełnie niegroźny Padalec często mylony jest ze żmiją miedzianka i zawzięcie tępiony.

Ten padalec wygrzewał się na ciepłej, osłonecznionej kostce brukowej ścieżki rowerowej, po sfotografowaniu został przeniesiony w dużo bezpieczniejsze miejsce i na pewno znalazł sobie odpowiednie miejsce na sen zimowy. Po chwili od przeniesienia ścieżka przejechało kilku rowerzystów, którzy raczej nie odróżnili by padalca od patyka. Tym większa satysfakcja, że udało się go napotkać.

Nazywany również Lepnicą Białą, jest to roślina jednoroczna, w wypadku lżejszych zim potrafi wytrzymać 2-gi rok. Bniec należy do rodziny Goździkowatych.
W Polsce jest pospolity na całym obszarze, często spotykany na łąkach i miedzach.

Roślina osiąga wysokość od 40 do 80 cm. Łodyga jest owłosiona miękkimi i krótkimi włoskami.

Dolne liście są jajowate, zwężone ku nasadzie, długości 4-10 cm, zebrane w przyziemną rozetę. Górne liście lancetowate, ułożone naprzeciwlegle.

 Kwiaty duże, o średnicy 2-3 cm, o białej koronie i głęboko wciętych płatkach, przeważnie jednopłciowe, osadzone na szeroko rozgałęzionych szypułkach. Szypułki różnej długości, wyrastają z kątów liści lub na szczytach pędów. Kwiaty żeńskie mają większe kielichy, rozdęte i beczułkowate, słupek z 5 znamionami, kielichy mają 20 brązowych prążków. Kwiaty męskie o smuklejszych, walcowatych lub butelkowatych kielichach, które mają 10 brązowych prążków.

Owoc stanowi torebka o wyprostowanych ząbkach. Szare nasiona, silnie brodawkowane, zebrane w jajowatej torebce okrytej trwałym, brązowym kielichem.

Nie jest to nasze rodzime drzewo, występuje jednak pospolicie jako drzewo ozdobne w ogrodach i
parkach. Pochodzi ono z Gór Skalistych, z zachodniej części Ameryki Północnej. Drzewo w zależności od odmiany może osiągać do 30 m wysokości lub być miniaturka o wys. do kilkudziesięciu cm.

Jest to wiecznie zielone drzewo z rodziny sosnowatych, jego korona jest stożkowata i wysmukła, igły długości 1,5- 3 cm. Jest to gatunek jednopienny – na jednym osobniku występują zarodniki zarówno męskie jak i żeńskie. Kwiaty żeńskie szyszeczkowate i zielonkawe, osadzone pionowo na końcach pędów. Kwiaty męskie długości do 3 cm, podłużne, o żółtawym zabarwieniu.
Szyszki zwisające, jasnobrązowe, długości 4-7 cm. Łuski szerokie u podstawy, zwężają się ku końcowi.

Kora cienka i popękana, szarobrązowa, u starszych drzew brunatnoszara.

Świerk kłujący mylony jest czasem ze świerkiem sitkajskim (Picea sitchensis) lub świerkiem Engelmanna (Picea engelmannii). Pierwszy pochodzi z tego samego areału, odróżnia się szczególnie cienkimi i twardymi igłami. Świerk Engelmanna również pochodzi z Gór Skalistych, ale ma bardziej miękkie igły i wężej zakończone łuski szyszek.

W ogrodach wymaga stanowisk słonecznych, nie toleruje zacienienia. Praktycznie wolny od szkodników i chorób. Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się jedynie do podlewania roślin w pierwszym roku po posadzeniu. Później drzewa właściwie nie wymagają żadnej ogrodniczej ingerencji.

Najpospolitsza i największa z rodzimych Sikor. Rozmiarem zbliżona do wróbla. Dł. ciała do 15 cm, rozpiętość skrzydeł do 23 cm, waga 18-22 g. Jest ptakiem częściowo wędrownym, w Polsce jednak nie przemieszcza się – zimuje w naszym kraju oraz dokonuje lęgów.
Bogatka ma czarną czapeczkę oraz białe policzki, spód ciała żółty z czarnym pasem biegnącym od gardła do brzucha, grzbiet oliwkowo- zielonkawy. U samca czarny pas na brzuchu jest szerszy i sięga aż do podogonia, u samicy natomiast jest węższy i zanikający ku dołowi.

Zamieszkuje wszelkiego rodzaju obszary leśne i zadrzewione, licznie występuje na ludzkich osiedlach, gdzie w zimie jest jednym z najczęstszych bywalców karmników. Najbardziej preferuje obszary z roślinnością mieszaną, najmniej z wyłącznie iglastą.

Pożywienie Bogatki stanowią owady oraz ich jajeczka a także drobne nasiona pędy a na wiosnę słodkie fragmenty kwiatów. Sikorki szczególnie przepadają za wiosennymi baziami. W zimie z wielka chęcią spożywa nasiona oleiste oraz tłuszcze zwierzęce podawane w karmnikach. (O dokarmianiu Sikor TUTAJ)

Bogatki swoje gniazdo najczęściej zakładają w dziupli, budce lęgowej bądź w różnych zakamarkach wytworzonych przez człowieka np: szczeliny w murach, szpary w zadaszeniach a nawet pionowe rury przęseł ogrodzeniowych. Gniazdo zbudowane jest z traw, mchu, piórek i puchy, do budowy wykorzystują często przeróżne nici, kłaki i fragmenty tkanin. W gnieździe składanych jest od 6 do 17(!!) białych – rdzawo nakrapianych jaj.

Pełne wygłodniałych piskląt gniazdo w zmurszałym i pustym pniu drzewa.

                 Śpiące pisklęta Bogatki.

Jaja wysiadywane są na zmianę przez samca i samicę przez 13-14 dni, po tym czasie wykluwają się prawie zupełnie łyse i ślepe młode, które są bardzo łakome. Ojciec i matka przez cały czas na zmianę kursują przynosząc owady i larwy. Młode opuszczają gniazdo po 15-20 dniach.

Walka o pożywienie.

Tuż przed pierwszymi opadami śniegu zainstalowałem na drzewie karmnik dla ptaków, co pozwoliło na przyzwyczajenie ich do miejsca karmienia i dało okazje do ciekawych obserwacji i zdjęć.

Dokarmianie ptaków ma zarówno zwolenników jak i przeciwników, jednak dokarmianie ptaków żyjących w środowisku zurbanizowanym, bardzo zmienionym przez człowieka jest bardzo pożądane i przynosi korzyści zarówno ptakom jak i ludziom.

Ptakom pozwala przetrwać trudny okres zimowy, który na terenach miejskich jest trudniejszy z powodu ograniczenia obszarów dostarczających ptakom naturalny pokarm, człowiekowi pozwala poznawać zwyczaje zwierząt, jest tez doświadczeniem miłym dla oka.

W okresie jesienno-zimowym maleją naturalne zasoby pokarmowe, znacznie się ochładza, a ciężkie warunki atmosferyczne utrudniają Sikorom odnajdowanie pokarmu, zwłaszcza gdy jest szron lub śnieg. Uproszczenie składu gatunkowego roślin na terenach zamieszkałych przez ludzi nie pozwala Sikorom na odnajdowanie nasion, którymi żywiłyby się w warunkach naturalnych.

Podawanie karmy należy rozpocząć na tyle wcześnie aby ptaki odnalazły ją i przyzwyczaiły się jeszcze przed nastaniem najtrudniejszych warunków.

Podstawę jesienno-zimowej karmy powinny stanowić składniki wysokokaloryczne. Dla Sikor najbardziej optymalna karma jest mieszanka tłuszczowa z nasionami oleistymi i nasionami zbóż.

Mieszanka tłuszczowo- nasienna

W skład przygotowanej przeze mnie karmy wchodzą:
– 2 kostki smalcu
– 400 g siemienia lnianego,
– 300 g łuskanych nasion słonecznika
– 100 g nasion koniczyny
– 100 g płatków owsianych

Wymieszaną masę pokarmową należy włożyć do siatki np po włoszczyźnie, dobrze związać i wywiesić na gałęzi w miejscu gdzie zaobserwowaliśmy pojawiające się Sikory Bogatki czy też Modraszki.

Podczas dokarmiania możemy zaobserwować ciekawe sceny.

Do karmy można dodawać także nasiona konopi, rzepaku, maku, rozdrobnione orzechy, pestki dyni i ogórka, ziarno kukurydzy i pszenicy.

Po wywieszeniu siatki z karmą, już po ok godzinie zaczęły pojawiać się pierwsze sikorki, początkowo nieśmiało, stopniowo coraz chętniej siadały na karmniku i z chęcią zajadały pokarm.

Modraszki odwiedzające karmnik są bardziej płochliwe niż Bogatki.

Należy pamiętać, że raz rozpoczętego dokarmiania nie wolno przerywać. Sikory przyzwyczajone do stałego źródła pokarmu mogą bardzo dotkliwie odczuć jego brak i mogą nie umieć znaleźć sobie nowego źródła.

Dokarmianie powinno się zakończyć wiosną, z reguły w połowie kwietnia, kiedy naturalne źródła pokarmu są już dostępne.

Jest to roślina jednoroczna, występująca pospolicie na glebach wilgotnych urodzajnych i nieurodzajnych.
W uprawach rolnych występuje jako chwast.

Łodyga jest wyprostowana lub leżąca, zgrubiała w węzłach. Liście lancetowate, długo zaostrzone, z bardzo krótkim ogonkiem. Na wierzchu blaszki liściowej w części centralnej często obecna jest ciemna plama. Na brzegu liścia i nerwach obecne są krótkie szczecinki, także na końcach gatki włoski do 3 mm długości, przylegające włoski obecne na całej gatce. Kwiaty są zbite w kłos osadzony na szypułce lub trzonku, w kolorze białym lub różowym. Kwitnie od lipca do października. Owoc stanowi drobny, trój- kanciasty lub soczewkowaty orzeszek Osiąga wysokość ok. 10-90 cm.

Rdest jest rośliną leczniczą, zawiera związki flawonoidowe, garbniki, kwasy- mrówkowy, octowy, cukry i inne. Działa przeciwkrwotocznie (leczenie hemoroidów), moczopędnie, ściągająco.
Lek podaje się w postaci odwaru z łyżki ziela zalanej szklanka wody i podgrzewana przez pól godziny tuz poniżej temperatury wrzenia. Należy pić 1/4 szklanki 2-3 razy dziennie.

Źródła: „Mała księga ziół” Anna Mazerant: Warszawa 1990.             
             ” Zioła i ich stosowanie” Maria Dziak, Barbara Kuźnicka: Warszawa 1987.

Nie jest to rodzimy gatunek biedronki, pochodzi ona z Azji i jest gatunkiem inwazyjnym, niebezpiecznym dla rodzimych. Za naturalny zasięg występowania tej biedronki uważana jest wschodnia i środkowa Azja od Ałtaju po wybrzeża Oceanu Spokojnego i od południowej Syberii do południowych Chin. Od 1916 była wielokrotnie wprowadzona do walki z mszycami (Aphidoidea) na terenie Stanów Zjednoczonych, początkowo w Kalifornii, w 1988 w Luizjanie i w 1982 w Europie Zachodniej, gdzie była sprzedawana przez prywatne firmy. Na nowych terenach wymknęła się spod kontroli. Okazała się gatunkiem bardzo ekspansywnym i szybko się rozprzestrzeniła. Stwierdzono jej pojawienie się w Ameryce Południowej i wielu krajach Europy Zachodniej, a ostatnio na południu Afryki.

Biedronka Azjatycka występuje w wielu wariantach zabarwienia pokryw skrzydłowych – od jednolicie czerwono-pomarańczowych, poprzez czerwono-pomarańczowe z szesnastoma (czasem mniej bądź więcej) czarnymi (bladymi bądź wyraźnymi) kropkami po prawie jednolicie czarne z czerwonymi plamami.

Arlekin jest rozmiarami zbliżony do Biedronki siedmiokropki (6-8 mm dł.), podobnie jak siedmiokropka żywi się mszycami i drobnymi pluskwiakami, żywi się też innymi owadami oraz larwami i dorosłymi biedronkami rodzimymi. Żywi się też nektarem, pyłkiem oraz owocami przez co jest zagrożeniem dla drzew owocowych. Biedronka zimuje jako postać dorosła zbierając się najczęściej w grupy od kilku do kilkudziesięciu sztuk, do zimowania wybiera, szpary w korze, gniazda ptaków oraz domy ludzkie.

Jako gatunek inwazyjny Biedronka Azjatycka wypiera z terenów kolonizowanych gatunki rodzime będąc lepiej wyspecjalizowanym w zdobywaniu podobnego pokarmu oraz żywiąc się konkurentami.
Dlatego też nasza rodzima Biedronka siedmiokropka staje się zagrożona przez Azjatycką, człowiek niema możliwości pomocy naszej biedronce, bo oprócz pozbywania się pojedynczych osobników bądź uniemożliwiania zimowania w domach wszystkie inne środki mogą eliminować obydwa gatunki, pozostaje mieć jedynie nadzieję ze nasza Siedmiokropka sama da sobie radę i nie da się wypchnąć najeźdźcy!

Często widywany w krajobrazie rolniczym, duży ptak z rodziny Krukowatych o jednolitej czarnej barwie z grnatowymi, fioletowymi i ciemnozielonymi połyskami. Dorosłe osobniki posiadają charakterystyczny jasny u nasady dziób, który u młodych jest cały czarny.
Gawron jest mniejszy od kruka, rozmiarem zbliżony do wrony. Dł. ciała 45-50 cm, rozpiętość skrzydeł do 97 cm, waga 400- 700g.

Jest to ptak pospolity, żyjący w wielkich stadach na otwartych przestrzeniach- polach, łąkach, coraz częściej spotykany na ludzkich osiedlach, w parkach i na trawnikach.
Gawron żywi się głównie owadami- pędrakami, chrabąszczami, dżdżownicami a także nasionami i młodymi pędami roślin.
Gnieździ się kolonialnie- niekiedy setki gniazd zbudowanych z patyków wzmocnionych ziemią i gliną na pojedynczych drzewach lub w małych zadrzewieniach.
Składa 3-5 niebiesko-zielonkawych, brązowo nakrapianych jaj, które wysiaduje 18-19 dni.

Jesienią nasze gawrony odlatują do europy zachodniej, natomiast do nas przylatują stada ze wschodu i północy.

Wrony i Gawrony.

Od pewnego czasu nurtuje mnie sprawa Gawronów i Wron: W Łodzi gdzie mieszkam, Gawrony są pospolite natomiast blisko spokrewnionej podobnej rozmiarami i upodobaniami żywieniowo bytowymi Wrony nie widziałem chyba od 10 lat. Niewiele ponad 100 km. w Warszawie Gawronów jest zdecydowanie mniej a zamiast nich w podobnej liczebności co w Łodzi występują Wrony. W obu miastach zobaczyć można identycznie kroczące, lekko rozbujanym na boki chodem dwa różne gatunki ptaków. Tu Gawrony tam Wrony.
Z czego to może wynikać? Czy ma na to wpływ bliskość Wisły? Chociaż w Łodzi tez jest sporo wód płynących. Jeśli ktoś ma jakiś pomysł to proszę pisać!