Mewa Srebrzysta jest ptakiem dużo większym od swej kuzynki – Mewy Śmieszki, podobna lecz znacznie większa od mewy pospolitej. Osobniki starsze mają głowy, szyje, pierś i spód ciała czysto biały, wierzch ciała popielaty, końcówki skrzydeł czarne. Dziób cielisto-żółty z czerwoną plamą na końcu dolnej części.
Osobniki młodociane białe z brązowym deseniem, gęstszym na wierzchu ciała, brązowym grzbietem o piórach biało obrzeżonych. Dziób brązowy, nogi cieliste. Z wiekiem przybywa barwy popielatej na grzbiecie i skrzydłach, a zanika brązowy deseń. Ostateczne ubarwienie osiągają w 4. roku życia. Razem w ciągu swojego rozwoju przybiera do 10 szat. Samiec i samica są prawie tak samo ubarwione. Część populacji zachodnioeuropejskich jest osiadła, pozostałe, zwłaszcza północnoeuropeskie, są wędrowne. Potrafią pokonać długie podróże na południe. Zarówno wielkość, jak i ubarwienie mewy srebrzystej są zmienne i zależą od pochodzenia. Dlatego też popielatoszary grzbiet i skrzydła mogą być u innych populacji tak ciemne jak u mewy żółtonogiej.
Występuje w okolicach wszelkich zbiorników wodnych, słonych jak i słodkich.
Gnieździ się na wybrzeżach Finlandii, Szwecji i Norwegii, na Polskim wybrzeżu pojawia się licznie.
Migracja wiosenna rozpoczyna się w marcu i trwa do końca kwietnia. Często widuje się wtedy w pasie wybrzeża skupienia liczące tysiące osobników. Powrót z lęgowisk odbywa się od lipca do grudnia, ze szczytem przypadającym na październik.
Pożywienie Mewy Srebrzystej stanowią: pokarm zwierzęcy, m.in. płazy, ryby, ssaki, i odpadki, skradzione jaja i pisklęta innych ptaków np. innym mewom, kaczkom i rybitwom, a także jagody. Ich żarłoczność jest tak duża, że mogą zjadać pisklęta z sąsiednich lęgów w kolonii, a nawet swoje własne!
Szybując w locie patrolowym wypatrują wyrzuconych na brzegach skorupiaków, jeżowców i padliny. W mule i błocie znajdują małże, które zjadają razem ze skorupkami, lub zrzucają je z wysoka by się roztrzaskały o twarde podłoże. Brodzą też w płytkiej wodzie. Potrafią rzucać się z wysokości 5 metrów w wodę i nurkować na kilkadziesiąt centymetrów. Gdy pływa zdobycz chwyta z powierzchni wody lub zanurzając głowę. Może też łapać owady w locie. Szuka pokarmu też w pobliżu płynących kutrów rybackich. Zimą gdy brakuje pokarmu chętniej odwiedza wysypiska śmieci. Rzadziej spożywa pokarm roślinny. Skład diety jest uzależniony zatem od zasobów i pory roku.
Mewy przylatują na lęgowiska w marcu lub kwietniu. Mewa srebrzysta tworzy kolonie lęgowe na różnego typu wybrzeżach. Liczą one od kilkunastu do kilku tysięcy par. Im liczniejsza kolonia, tym częściej dochodzi w niej do aktów kanibalizmu w stosunku do piskląt innych par.
Gniazdo lokują na płaskich wybrzeżach wśród kęp traw, na nadbrzeżnych skałach oraz wśród trzcin nad jeziorami. Obserwuje się jednak lęgi również na dachach domów. Wysłane są materiałem roślinnymi, a czasem na gruncie ma formę kopca. Ptaki te są monogamiczne.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu 1-3 oliwkowozielonych jaj w ciemne plamki.
Jaja wysiadywane są przez okres 23-29 dni przez obydwoje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po 2-3 dniach po wykluciu. Pokarm przynoszą rodzice. Pisklęta umieją latać w wieku 7 tygodni. Pierwszy lęg wyprowadzają w wieku 3-7 lat. Od lipca ptaki zaczynają latać nad wybrzeżami, siadają na wydmach i towarzyszą płynącym statkom. Zimą młode ptaki przemieszczają się w głąb lądu.
Wymiary: długość 59 – 64 cm, rozpiętość skrzydeł 130 – 150 cm, ogon 16 – 18 cm, waga 860- 1350 g.
