Modrzew jest jednym z najpiękniejszych i najcenniejszych drzew świata. Drzewo to osiąga wysokość 30 m a w warunkach optymalnych nawet 40 m. Pień ma prosty, równomiernie zwężający się ku górze. Kora koloru żółtawego, z grubą korowiną, wewnątrz czerwono zabarwiona.

Korona jest regularnie stożkowato wykształcona, wysoko osadzona. Gałęzie pod ciężarem igieł i szyszek lekko opadają w dół, ich końce zadarte są ku górze, gałęzie boczne zwisają swobodnie.

Korzenie modrzewia są dobrze rozwinięte. Modrzew ma zarówno gruby i głęboko sięgający korzeń palowy jak również silnie rozwinięte korzenie boczne.

Modrzew charakteryzuje posiadanie dwóch rodzajów pędów; skróconych i wydłużonych. Jednak najcharakterystyczniejszą cechą modrzewia jest opadanie igieł na zimę. Szpilki na pędach skróconych wyrastają w gęstych pęczkach po 25 do 64 sztuk, w środku pęczka są dłuższe, na zewnątrz krótsze, na pędach wydłużonych szpilki rozmieszczone są pojedynczo, skrętolegle, są one nieco krótsze- 2-4 cm niż na pędach skróconych- 3-5 cm. Igły modrzewia są jednoletnie, równowąskie, delikatne, miękkie, o barwie od jasno- zielonej na wiosnę po ciemno- zieloną, soczystą latem, Od połowy października szpilki żółkną i opadają.

Kwiaty męskie i żeńskie występuja na tych samych drzewach i niejednokrotnie na tych samych gałązkach, pojawiają się wczesną wiosna- w kwietniu, przeważnie równocześnie ze szpilkami. Kwiaty żeńskie są purpurowo- czerwone, potem zieleniejące  wyrastają na ulistnionych krótkopędach, kwiaty męskie są okrągłe i jasnożółte, wyrastają na kilkuletnich krótkopędach. Są wiatropylne.

Kwiaty żeńskie po zapyleniu tworzą szyszki, które dojrzewają w roku kwitnienia, późną jesienią a nasiona wysypują wiosna roku następnego. Szyszki modrzewia maja długość 2- 4 cm. Mają owalny kształt, szerokość do 3 cm. Młode szyszki są zielone, dojrzałe są zwisające, jasno- brunatne z łuską na brzegach. Po wysianiu nasion opadają. Nasiona mają szaro- brązowy kolor, jajowaty kształt z ostrym końcem i są świdrowato skręcone.

Modrzew Europejski jest drzewem górskim, w Europie dziko występuje głównie w Alpach i to przeważnie w partiach wyższych, w Polsce rośnie tylko w reglu górnym- w Tatrach i Beskidach, schodzi jednak też w doliny gdzie spotyka się go nawet na wysokości 300 m.n.p.m. Jest rośliną światłolubną, wrażliwą na suszę. Dorosłe drzewa są odporne na silne mrozy, młode sadzonki mogą wiosną przemarzać. Dostosowany do klimatu kontynentalnego gór środkowej Europy, o mroźnych zimach.
  Źródła: „Dendrologia” Włodzimierz Seneta: Warszawa 1983.
” Rośliny borów” Wanda Laskowska: Warszawa 1973.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA