Śnieżyczka Przebiśnieg jest rośliną trwałą z rodziny amarylkowatych. Przebiśniegi uznawane są za symbol przedwiośnia, jako jedne z pierwszych kwiatów przebijają śnieg i kwitną nawet przy przymrozkach. Przebiśnieg odnawia swe nadziemne pędy z cebulki, w której nagromadzone są zapasy pokarmowe. Łodyga i dwa wydłużone liście objęte są w dolnej części białawym, skórzastym liściem. U nasady szypułki kwiatowej znajduje się zielony, zrośnięty z dwóch listków przykwiatek, który otula przed rozkwitnięciem pąk kwiatowy rośliny.
Przebiśnieg zakwita często już w lutym. Jago kwiat ma kształt zwisającego ku dołowi dzwoneczka. Jego zewnętrzne płatki są śnieżno- białe, wewnętrzne- krótsze mają zielone paski blisko końców. Wewnątrz kwiatu mieści się sześć pręcików o krótkich nitkach i długich, lancetowatych, ostro zakończonych pylnikach. W samym środku znajduje się trójkomorowy słupek, z dłuższą od pręcików, prostą szyjką.
Śnieżyczka Przebiśnieg zakwita dopiero w 6 lub 7 roku swojego życia, jego zapylenia dokonują pszczoły, które korzystają zarówno ze słodyczy wydzielanej przez wewnętrzny okółek okwiatu jak i z sypkiego pyłku. W razie gdy krzyżowe zapylenie nie nastąpi kwiaty mogą zostać zapylone własnym pyłkiem.
Owocem przebiśniegu jest torebka pękająca wzdłuż trzech szwów, nasiona są eliptyczne, białawe, roznoszone przez mrówki, które chętnie zjadają przyczepiony do nasienia elajosom- twór obfitujący w tłuszcz a także w skrobię.
Śnieżyczka przebiśnieg występuje w lasach liściastych w południowej i środkowej Europie, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. W Polsce w stanie dzikim Przebiśniegi spotkać można głównie na południu kraju- w górach, na wyżynach i na Dolnym Śląsku. Mniej liczne stanowiska posiada w Wielkopolsce i na Polesiu. Dalej na północ spotykany jest tylko jako zdziczały z miejsc uprawy. Brak jest przebiśniegów na stanowiskach naturalnych w północno-wschodniej Polsce i na znacznej części Polski centralnej. Walory ozdobne przebiśniegów spowodowały ich rozpowszechnienie w uprawie, a w konsekwencji rozprzestrzenienie znacznie poza zasięg naturalny. W wielu obszarach rejestrowane są jako gatunek dziczejący.
Cebule przebiśniegów służą do otrzymywania galantaminy będącej inhibitorem cholinoestrazy. Acetylocholinesteraza jest enzymem rozbijającym acetylocholinę, a właśnie brak tego neuroprzekaźnika w niektórych obszarach mózgu jest charakterystyczny dla choroby Alzheimera. Stosowany jest w preparatach zwiększających napięcie mięśni podawanych chorym na chorobę Heinego-Medina oraz w przypadku porażeń po udarze mózgu. Poza tym likoryna zawarta w cebulkach posiada właściwości przeciwwirusowe.
Ze względu na ścisłą ochronę gatunkową, do celów ozdobnych i leczniczych stosowane mogą być tylko rośliny pozyskiwane z upraw.
Źródła: ” Rosliny lasu liściastego” Tadeusz Traczyk, Warszawa 1959.
” Atlas roślinności lasów” Leokadia Witkowska-Żuk, Warszawa 2008.
