Bielinek kapustnik jest średniej wielkości motylem dziennym z rodziny bielinków. Jest on chyba jednym z bardziej znanych i częściej spotykanych naszych krajowych motyli, jego jasne ubarwienie z charakterystycznymi ciemnymi plamkami na skrzydłach oraz największy rozmiar z pośród polskich bielinków pozwalają bez problemu zidentyfikować bielinka kapustnika. Długość przedniego skrzydła tego motyla to maksymalnie 3,5 cm.
Tło wewnętrznych powierzchni skrzydeł jest prawie czysto- białe, u obu płci narożniki przednich skrzydeł są czarne, u samic na przednim skrzydle znajdują się 2 czarne plamki, których u samców niema, spodnia część skrzydeł ma zabarwienie lekko żółtawe- u samic żółta barwa jest mocniejsza. Kropka na skrzydłach po stronie zewnętrznej jest bardzo dobrze widoczna u samic.
Bielinek kapustnik jest motylem wędrownym, bardzo pospolitym i o niewielkich wymaganiach środowiskowych, spotyka się go w bardzo różnych miejscach- w rezerwatach i w parkach czy skwerach miejskich, w górach zalatuje do 2000 m.n.p.m.
Dawniej kapustnik występował w mniejszych ilościach, do eksplozji rozwoju tego gatunku przyczynił się rozwój rolnictwa a w szczególności upraw jego ulubionej rośliny żywicielskiej- kapusty. W związku z tym, że gąsiennice bielinka kapustnika zjadają liście kapusty, traktuje się je jako szkodniki, stosowane środki chemiczne działają jednak znacznie silniej na inne gatunki motyli, a na kapustnika tylko chwilowo. Pierwotnymi roślinami pokarmowymi bielinka kapustnika są: gorczyca polna, rzodkiew świerzepa i inne rośliny krzyżowe.
W niektóre lata dochodzi do masowych pojawów tego gatunku, osobniki masowo migrują, stając się bogatym źródłem pokarmu dla polujących na nie ptaków, gadów i ssaków.
Imago czyli postać dorosła motyla występuje w dwóch do trzech generacji- I od połowy kwietnia do początku czerwca, II od połowy lipca do końca sierpnia, III podczas ciepłych końcówek lata i początków jesieni.
Gąsienica również występuje w trzech pokoleniach- I sierpień- październik, II czerwiec- lipiec, III we wrześniu. Zimuje poczwarka.
Źródła: „Motyle Polski Atlas” Jerzy Heintze; Warszawa 1990.
„Motyle Leksykon Przyrodniczy” Helgard Reichholf-Riehm; Warszawa 1996.
