Chaber bławatek mimo swego niekwestionowanego uroku i pięknego koloru uważany jest za chwast, w dodatku pospolity i tępiony chwast.
Chaber- występowanie
Rośnie na polach uprawnych, wśród zbóż, na miedzach i ugorach. Rozsiewany jest razem ze zbożami. Często spotykany na glebach ubogich w wapń (roślina wskaźnikowa gleb ubogich w wapń).
Występuje w całej Europie oraz na Syberii Zachodniej. Jest to roślina, która dotarła do Polski z Syberii.
Chaber- pokrój
Kwiaty chabru bławatka są bardzo charakterystyczne, koloru błękitnego, rurkowe, zebrane w kwiatostany koszyczkowe. Pojedyncze koszyczki kwiatowe mają średnicę od 2 do 3 cm, wyrastają na szczytach pędów z łuskowatej, podłużnej okrywy. Korona kwiatu składa się z 5 rurkowato zrośniętych płatków Kwiaty brzeżne większe, 5 pręcików, słupek dolny, złożony z 2 owocolistków. Chaber bławatek kwitnie od maja do września.
Łodyga jest cienka, prosta, lekko żeberkowana, owłosiona, rozgałęziona.
Liście chabru ułożone są skrętolegle, najczęściej równowąskolancetowate, o kolorze lekko przydymionej zieleni, szerokości 2–5 mm. Dolne na ogonkach, z pojedynczymi, małymi ząbkami lub pierzastodzielne z 2–3 łatkami. Górne niepodzielone.
Owoc chabru stanowią jedwabiście puszyste, przeważnie niebiesko- szaro- brązowe z białym wierzchołkiem niełupki. Jedna roślina wytwarza około 700-1600 nasion.
Chaber jako roślina lecznicza
Kwiaty chabru zawierają glikozydy antocyjanidowe, gorzką substancję knicynę, heterozyd, cichorynę i sole mineralne. Dzięki ich obecności napar z płatków działa moczopędnie, przeciwzapalnie i łagodnie żółciopędnie.
Kwiaty czasem zawierają niewielkie ilości kwasu pruskiego co może powodować zatrucia u koni i krów jedzących chabry wraz z paszą.
Źródła: ” Rośliny trujące” Jakub Mowszowicz; Warszawa 1976.
” Zioła i ich stosowanie” Maria Dziak, Barbara Kuźnicka: Warszawa 1987.
