Gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny jemiołuszek.
Wielkością ciała zbliżona jest do szpaka, o krępej budowie, z krótkim ogonem i dużym sterczącym czubkiem na głowie. W locie widać jej zaostrzone skrzydła.
Obie płci ubarwione jednakowo – płeć można rozróżnić tylko z bliska patrząc na bardziej rozległą i intensywniej czarną plamę na podbródku samca. Na głowie wyraźny, długi, zaostrzony i powiewny czub sięgający za potylicę, który jest składany i rozkładany w razie zaniepokojenia. Upierzenie brązowoszare, miękkie i gęste. Okolice oka, podgardle i lotki pierwszego rzędu czarne, część lotek ma jasnożółte końcówki, tęczówki ciemnobrązowe. Na skrzydłach pióra mają białe paski. Intensywnie różowe zakończenie lotek drugorzędowych, ogon czarny z żółtym obramowaniem na końcu, na skrzydłach dwie duże białe pręgi. Pokrywy podogonowe są rdzawe. Dziób i nogi czarne. Młode ptaki przed zmianą upierzenia na zimowe łatwo zidentyfikować po brązie dominującym na grzbiecie i bieli z podłużnymi kreskami na spodzie. Na zimowiskach mają już jednak normalną szatę zimową. Niektóre ptaki na końcach lotek drugorzędowych mają intensywnie czerwone zrogowaciałe, woskowate, płytkie i owalne płytki (podobne do kawałków plastikowego plastiku), których nie ma u większości osobników w populacji. U dorosłego samca na pierwszorzędowych lotkach skrzydeł „lakierowanych” płytek rogowych jest więcej, są większe i mają intensywniejszy kolor czerwieni, samice mają je mniejsze, jasnoczerwone (młode samice mogą ich nie mieć), u młodych są małe i jasnoróżowe. To jedyny europejski ptak mający na piórach skrzydeł takie ozdoby. Młode jemiołuszki przed zmianą upierzenia na zimę są łatwe do zidentyfikowania – dominuje brąz na grzbiecie, a na spodzie biel z podłużnymi kreskami. Podbródek i podgardle są brudnobiałe, a nie czarne, jak u dorosłych osobników. Na zimowiskach mają już typowe upierzenie zimowe.

Jemiołuszka jest jedynym europejskim ptakiem mającym na końcach niektórych piór skrzydła specyficzne ozdoby – płaskie owalne płytki, wyglądające jak kawałeczki kolorowego plastiku. Dorosły samiec ma tych płytek więcej, są one większe i mają intensywnie czerwony kolor. U samicy są one mniejsze i jasnoczerwone, a u młodego ptaka jest ich mniej, są małe i jasnoróżowe (młoda samica może wcale nie mieć takich ozdób).
Jemiołuszki można często zobaczyć w mniejszych lub większych stadach (latem 20-30 osobników, wyjątkowo ok. 90 lub kilkaset) w miastach, na wsi i w lasach, tak więc rzadko spotyka się ją pojedynczo. Łatwo jemiołuszkę rozpoznać, tym bardziej, że nie jest płochliwa (w swej północnej ojczyźnie rzadko ma okazję do kontaktów z człowiekiem i dopiero po prześladowaniach z jego strony staje się nieufna), siada wysoko na drzewach i nie kryje się, choć gdy przelatuje w stadzie myli się ją z grupą szpaków.

Jemiołuszka zasiedla obrzeża lasów, szpalery drzew i zadrzewienia typu parkowego – wszędzie tam gdzie może znaleźć owoce jarzębiny, ligustru, jemioły, berberysu i rokitnika. będące jej pokarmem.

Nie gnieździ się w Polsce a miejsca lęgowe znajdują się w lasach północnej Eurazji oraz w Ameryce Północnej, gniazdo jest zlokalizowane na drzewie i zbudowane z traw i porostów.

Jemiołuszki żerują gromadnie na drzewach i krzewach. Codziennie ptaki te pobierają dwa razy więcej pokarmu niż same ważą (ponad 110 g). Nie dziwi więc ich żarłoczność i ociężałość po posiłku. Trawienie pokarmu u jemiołuszki trwa szybko, 7-10 minut. Niestawione resztki po posiłku zostają wydalone zaraz potem na zewnątrz, gdyż szybko przesuwają się przez żołądek i jelita. W tak krótkim czasie soki trawienne są w stanie rozłożyć miąższ i skórkę, ale same nasiona są zwykle nienaruszone. Ptak ma zatem duże znaczenie w rozsiewaniu i rozprzestrzenianiu nasion roślin – krzewów i drzew, które znajdują się w jego diecie. Przemieszczając się wydala je z odchodami.

Wymiary: Długość ciała 20,5 cm,  rozpiętość skrzydeł 35 cm, skrzydło złożone 11-12 cm, ogon 6 cm, waga 49-65 g.