Kaczeniec górski czyli knieć górska często mylony jest z większym i bardziej masywnie zbudowanym kaczeńcem błotnym- knieć błotna.
Przez niektórych knieć górska traktowana jest jako odrębny gatunek, przez innych jako podgatunek knieci błotnej.
Kaczeniec górski- wygląd:
Jest to pospolita bylina górska, osiągająca do 50cm wysokości.
Kwiaty knieci górskiej są duże, intensywnie żółte, wyrastające pojedynczo lub zebrane w podbaldachy. Każdy posiada pięć płatków, niekiedy zabarwionych zielonkawo od spodu. Kwiaty o średnicy do 4 cm z bardzo licznymi pręcikami i 5-15 słupkami. Roślina miododajna, nektar znajduje się u nasady słupków.
Liście są duże, zaokrąglone, nagie, mięsiste, błyszczące, o ostro ząbkowanych brzegach. Dolna część blaszki liściowej jest niekanciasta, zaokrąglona. Liście odziomkowe na długich ogonkach, liście łodygowe na krótszych.
Łodyga kaczeńca górskiego jest mięsista i gruba, łukowato podnosząca się, górą rozgałęziona, naga.
Owoc knieci stanowi mieszek. Owoce są najbardziej charakterystyczną cechą gatunkową odróżniająca knieć górską od pozostałych gatunków knieci. Dojrzałe, ale jeszcze nie otwarte mieszki są stulone, wyprostowane i równoległe. Ich górny koniec nagle zwęża się w krótki dzióbek, zawiera liczne, brunatne nasiona długości 2-3mm.
Występowanie kaczeńca górskiego:
Roślinę tą spotkać możemy we wszystkich górach Europy Środkowej. W Polsce rośnie również we wszystkich pasmach górskich. W Tatrach jest jedną z najpospolitszych roślin kwitnących wiosną.
Rośnie od regla dolnego po piętro halne, na glebach zarówno wapiennych jak i granitowych. Preferuje stanowiska jasne do półcienistych, wilgotne, takie jak brzegi strumieni, widne lasy i zarośla, mokre łąki i ziołorośla.
Kwitnie od marca do maja lub czerwca. Wabi owady sokiem, specjalnymi plamami i rysunkami, które mogą być zauważone tylko przez oczy owadów, reagujące na ultrafioletowe światło.
Kaczeniec górski jest lekko trujący.
Jak większość jaskrowatych, jest rośliną trującą, przez co nie jest zjadany przez bydło.
Źródła: ” Rośliny tatrzańskie” Zofia Radwańska- Paryska; Warszawa 1988.
„Rośliny gór i pogórzy” Teofil Gołębiowski