Opieńka miodowa jak wiele innych grzybów, oprócz nazwy właściwej ma wiele nazw potocznych i ludowych wynikających z wyglądu, charakterystyki czy miejsca znajdowania grzyba. Oto najczęściej spotykane inne nazwy opieńki: bedłka, opieńka brzozowa, bedłka opieńka, opieniek, podpieniek, podpieńka, pierścianka, pniokówka, pierścianka, łopieńka, opińka.
Opieńka miodowa jest smacznym grzybem jadalnym, bardzo chętnie zbieranym przez grzybiarzy, gdyż często występuje w bardzo dużych skupiskach. Najczęściej spotykamy ją rosnąca na pniach i pniakach drzew liściastych a czasem tez iglastych, może wyrastać tez ze ściółki w niedalekiej odległości od pnia bądź korzeni.
Opieńka jest pasożytem, wywołuje białą zgniliznę drewna zaatakowanych drzew, Wytwarza charakterystyczne sznury grzybniowe (ryzomorfy), przerastające znaczne odległości w glebie i ściółce; pełnią one rolę narządów infekcyjnych, dokonując zakażenia korzeni drzew.
Kapelusz opieńki miodowej ma średnicę 3- 12 cm, początkowo ma on kształt półkulisty, później wypukły do całkiem płaskiego z wypukłym garbkiem na środku. Jego kolor to miodowo- żółty lub rdzawo- brązowy, może być także żółto- ochrowy a nawet zielonkawy w zależności od gatunku drzewa, na którym rośnie. Na powierzchni kapelusza znajdują się drobne, dachówkowato ułożone łuski, które u młodych owocników maja barwę białawą a u starszych ciemnieją stając się brązowymi, z czasem łuski zanikają.
Znajdujące się od spodu kapelusza blaszki są średnio gęsto rozłożone, są cienkie, białawe, z czasem żółkną. Trzon Opieńki miodowej ma długość 5 do 20 cm i grubość 0,5 do 2 cm. Przy podstawie jest on zgrubiały, w całości żółtawy bądź brązowawy, włókniście prążkowany, czasem pokryty drobnymi brązowymi łuskami czy kosmkami, wnętrze trzonu jest piankowate.
Trzon młodego owocnika połączony jest cienką, białawą osłonką z brzegiem kapelusza, która osłania blaszki od spodu, Gdy owocnik dojrzewa a kapelusz wypłaszcza się, osłona pęka i tworzy nieruchomy pierścień dookoła trzonu.
Miąższ surowej opieńki ma delikatny grzybowy zapach i lekko gorzkawy smak, który traci po obróbce temperaturowej.
Opieńka miodowa rośnie od początku września do końca listopada, zwykle występuje gromadnie, czasami bardzo licznie, do wyrobów kulinarnych najlepiej nadają się młode kapelusze, które trzeba już po kilku godzinach od zebrania obgotować gdyż mogą szybko się zepsuć- trzony są dość łykowate.
Źródła: „Grzyby znane i mniej znane” Aurel Dermek; Warszawa 1988.
