Podbiał jest jednym z pierwszych zwiastunów wiosny – zazwyczaj zakwita już w marcu, w tym roku zakwitł dopiero w połowie kwietnia.
Jest to roślina z rodziny astrowatych
Początkowo z ziemi wyrastają pędy kwiatowe, które są okryte łuskowatymi liśćmi.
Kwiaty barwy złocisto- żółtej zebrane są w koszyczki: po przekwitnięciu pozostaje puch- owocostan podobny jest wówczas do mniszka..
Dopiero po przekwitnięciu kwiatów ukazują się liście. Osadzone na długich ogonkach, kształt mają sercowaty, górna strona liścia jest ciemnozielona, dolna – porośnięta licznymi włoskami jest koloru biało- szarawego, włoski tworzą jakby pajęczynę.
Podbiał występuje najczęściej na brzegach wód, na łąkach, polach, w wilgotnych zaroślach, często na pogorzeliskach, w lasach, głównie na podłożach gliniastych.
Ziele można uprawiać w ogrodzie, rozmnażając przez podział licznych pędów podziemnych, pędy kroi się na kawałki zostawiając po kilka korzonków na odcinek. Nie ma specjalnych wymagań co do jakości gleby.
Roślina posiada właściwości lecznicze: liść podbiału stanowi ludowy środek przy leczeniu chrypek, przewlekłych nieżytach oskrzeli, wchodzi w skład farmakologicznych ziół piersiowych. Kwiaty podbiału zawierające roślinne hormony rozrodcze, używane są w zaburzeniach menstruacyjnych. Liście służą do kapieli.
Przy astmie i przewlekłym kaszlu, a także podczas zapalenia oskrzeli wdychano przez rurkę dym z korzeni tej rośliny spalanych na węglu z drzew cytrusowych. Palono też – tak jak papierosy – jej specjalnie wysuszone i zwinięte liście. Wykorzystywano podbiał do leczenia schorzeń skórnych: ran, czyraków, wrzodów, ropni, odcisków, oparzeń, pękających brodawek u kobiet karmiących oraz przy tzw. róży i uporczywych bólach głowy.
