W 1516 L. został podbity przez Turków osmańskich. Ukształtowała się wówczas rel. różnorodność L.: sunnici lokowali się gł. w miastach, szyici zaś na pd. kraju, w dolinie Bekaa; druzowie byli skupieni gł. w południowym L., od końca XVII w. część z nich osiedliła się także w górskim Hauranie, zw. odtąd Dżabal ad-Duruz; maronici, najliczniejsi z chrześcijan, zamieszkiwali gł. góry w północnym L. oraz wybrzeże od Dżunijji do Al-Batrunu; siedzibą alawitów (nusajrytów) były tereny na północ od Trypolisu. W okresie rządów Mameluków rewolty szyitów i druzów spowodowały represje i wyludniły kraj, odtąd datowała się przewaga maronitów, którzy nie brali udziału w powstaniach. Turcy pozwolili nadal rządzić górskim L. na wpół niezależnym rodom pod nadzorem tureckich paszów. Największą rolę odegrały 2 dynastie druzyjskie: Man (1516?1697) i Szihab (1698?1841), panujące nad górskim L. W 1831 Baszir II z dyn. Szihab pomógł wojskom paszy Egiptu, Muhammada Alego, zająć Wielką Syrię wraz z L. i zezwolił na rozwinięcie działalności misyjnej katolików i protestantów. Intrygi egipsko-tureckie, walka Francji i W. Brytanii o wpływy w L. (Francja od XVI w. ?opiekowała się? maronitami, W. Brytania związana była z druzami) spowodowały wzrost antagonizmów między druzami i maronitami. W 1841 rząd sułtański ustanowił nowy podział adm. gór Liban: ustalono 2 obszary zarządzane przez osobnych namiestników tureckich ? chrześcijanina (część pn.) i druza (część pd.). W 1860 lokalny bunt druzów przerodził się w masakrę ludności chrześc., co dało powód do interwencji mocarstw eur.; 1861 powstał autonomiczny sandżak Liban pod zarządem chrześcijanina, wyznaczonego przez sułtana i zatwierdzonego przez gwarantów: Francję, W. Brytanię, Austrię, Prusy, Rosję (później także Włochy).

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA