Śnieg pada całymi dniami, wszędzie biało i w pewnym momencie aura przypomniała mi o tym pospolitym krzewie, którego zdjęcia zrobiłem jeszcze przed opadami śniegu. Za młodu dziadek powtarzał mi żebym nie rozgniatał tych kulistych, białych owoców bo ptaszki nie będą miały co jeść.
Śnieguliczka biała pochodzi z Ameryki Północnej gdzie rośnie od alaski po Kalifornię, znana jest u nas z białych, gąbczastych nibyjagód. Od dawna spotyka się ją jako roślinę uprawną lub zdziczałą w Europie Środkowej. W Polsce jest powszechnie uprawiana, czasami przejściowo dziczeje.
Krzew ten ma skromne wymagania – dość dobrze znosi cięcie i zagęszcza się co pozwala na kształtowanie z niego żywopłotów. Śnieguliczka jest bardzo wytrzymała na mrozy oraz suszę i mało wymagająca w stosunku do gleby, rośnie dobrze nawet na bardzo jałowych, suchych i kamienistych glebach. Odporna na zanieczyszczenia powietrza. Łatwo rozmnaża się z odrostów korzeniowych. Jej ozdobą są białe owoce bardzo długo utrzymujące się na roślinie i zdobiące krzew jesienią i zimą po opadnięciu liści, a także ładne, zdrowe liście. Ponieważ dosyć dobrze znosi zacienienie, może być sadzona pod drzewami.
Śnieguliczka osiąga wysokość 1-3 m, jego gałęzie są cienkie, czworokanciaste.
Liście o kolorze jasnozielonym, starsze niebieskawozielone, do 4 cm długości, elipsoidalne.
Kwiaty różowo-białe, dzwonkowate, zebrane w szczytowe nibykłosy. Jest rośliną miododajną, kwiaty rozwijają się przez całe lato, dzięki czemu pszczoły mogą zbierać nektar przez długi okres. Mają drobny, 5-ząbkowy kielich, 5-łatkową, beczułkowatą i owłosioną wewnątrz koronę,1 słupek i 5 pręcików.
Owoce stanowią charakterystyczne, białe, gąbczaste nibyjagody, których skórkę stanowi przezroczysta błonka głośno pękająca przy mocnym ściśnięciu.
Źródła: „Słownik roślin użytkowych” Zbigniew Podbielkowski Warszawa 1989.
” Wielki atlas roślin” F.A. Novak, Warszawa 1975.
