Subiektywizacja narracji

W dominujących rodzajach opowieści i noweli pogłębia się proces subiektywizacji narracji rozpoczęty jeszcze w poprzednim dziesięcioleciu, łączenie liryki z epiką, werystycznych opisów z symbolicznym podtekstem. Pod wpływem doświadczeń Czechowa zanikają szczegółowe opisy środowiska, portretów i biografii bohaterów, zanika rozbudowana ekspozycja, zwarta fabuła z jednoznacznym rozwiązaniem i epilogiem. Ich miejsce zajęła swobodna kompozycja oparta na asocjacji, ?montażu” kadrów, łączeniu obrazów za pomocą motywu drogi, podróży, wędrówki. Pisarz chętnie grupuje opowiadania w większe cykle. swego i żyją osądzeni, zapominając zupełnie o wyroku, ponieważ nie znają godziny, kiedy odmierzono czas i wyznaczono termin nie, to już ponad siły dane przez Boga człowiekowi, którego obdarzywszy życiem, osądził, ale czas śmierci przed nim zataił” . Utwory o współczesności były ważnym zjawiskiem w twórczości Riemizowa, ale nie one zapewniły pisarzowi trwałe miejsce w rosyjskiej literaturze. Sławę i rozgłos uzyskał dzięki znakomitym stylizacjom, będącym, próbą rekonstrukcji elementów składających się w ciągu wieków na kształt kultury rosyjskiej. Riemizow sięgnął do zabytków średniowiecznej Rusi imitując styl latopisów, apokryfów i legend. Z powodzeniem uprawiał też stylizacje folklorystyczne. Wskrzeszał ze szczególnym upodobaniem, fantastyczny świat wierzeń ludowych, a zwłaszcza naiwnej demonologii.