Wrona – z Wroną to ja mam generalnie kłopoty… W Łodzi jej prawie w ogóle nie widuje, natomiast w Warszawie jest na każdym trawniku, skwerku i chodniku – zazwyczaj nie wyglądając zbyt ciekawie. W celu zaobserwowania ładnej, zdrowej i błyszczącej Wrony proponuję wybranie się nad morze albo nad jezioro – mówcie co chcecie, ale moich obserwacji wynika że Wrona lubi sąsiedztwo zbiornika wodnego lub rzeki.
O Gawronie, Wronie i ich występowaniu TUTAJ.
Wrona to gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zasadniczo wędrowny, choć duża część osobników jest już osiadła (zwłaszcza populacje miejskie).
Wrona jest wielkości Gawrona jednak w kolorze jej upierzenia dominuje kolor popielaty z czarnymi plamami na głowie, piersi, skrzydłach i ogonie.
Dziób ma masywniej zbudowany niż Gawron, z wierzchu o bardziej zaokrąglonym kształcie, kolejne różnice to płaskie czoło i całkowicie nieopierzone nogi.
Występuje w północnej i wschodniej Europie od Półwyspu Apenińskiego i Łaby po Ural. Pierwotnie specjacja następowała w południowo-wschodniej Europie i w cieplejszych strefach Azji.
Zasiedla cały obszar kraju, w górach dochodząc do 1300 m.n.p.m. najczęściej jest spotykana w sąsiedztwie zbiorników wodnych i rzek. Duże zagęszczenia par lęgowych obserwuje się również w parkach miejskich Wrocławia, Warszawy i Poznania, zdecydowanie rzadsza w krajobrazie rolniczym a prawie zupełnie nieobecna w zwartych kompleksach leśnych.
Dawniej w pobliżu dużych miast zimowała także duża liczba ptaków ze wschodu Europy, obecnie przylatuje ich znacznie mniej, a na zimowych noclegowiskach dominują ptaki z populacji osiadłych. Intensywniejsze przeloty zaznaczają się głównie na wybrzeżu, w głębi lądu nie są już tak wyraźnie widoczne.
Na ludzkich osiedlach przebywa cały dzień w swoim rewirze, który lustruje z kominów i anten, co łatwo zaobserwować. Latem częściej przebywa w okolicach lasów, a zimą w towarzystwie gawronów zalatuje na pola i w pobliże osiedli ludzkich, gdzie znajduje się więcej łatwiejszego do zdobyciu pokarmu.
Pożywienie Wrony jest bardzo urozmaicone: owady, dżdżownice, myszy, jaja i pisklęta, owoce, nasiona, ślimaki i inne bezkręgowce, również padlina, odpadki na śmietnikach itp.
Czasem zdarza się, że zjadają lęgi innych wron gniazdujących w pobliżu. Dieta uzależniona jest od pory roku i lokalnych zasobów środowiska w którym przebywa. Preferuje gryzonie – norniki, myszy, młode zające, jaszczurki, żaby, pisklęta i jaja ptaków, gąsienice i chrząszcze. Sięgają też po martwe zwierzęta. Wśród roślinnego pokarmu dominują trawy, zboża, ziemniaki, różne jagody, rośliny kapustowate.
Miejsca w których żeruje i sposoby w jaki to robi są bardzo różnorodne. Najczęściej szuka pokarmu na ziemi, chodzi spokojnie po niej lub skacze. W parach lub grupach może urządzać polowania na małe kręgowce, takie jak małe ptaki, lub rabunki ptasich gniazd. Zdarza się, że odbiera zdobyte ofiary ptakom, również szponiastym.
Gniazdo Wrona buduje na wysokim drzewie, zawsze samotne, jako budulca używa gałązek, w środku wymaszcza korzonkami, źdźbłami, liśćmi i sierścią.
W połowie kwietnia składa 4–6 różnobiegunowych, silnie wydłużonych jaj o tle zielonkawym i średnich wymiarach 43×31 mm. Jaja wysiaduje ok. 3 tygodni, pisklęta opuszczają gniazdo po 28 – 35 dniach.
Do niedawna wyróżniano dwie odmiany barwne wrony. Nosiły one różne nazwy – Wrona Siwa i Czarnowron. Obecnie obie te formy mają status różnych gatunków a nazwę Wrony Siwej zredukowano do samej tylko Wrony.
Wymiary: Dł. ciała 44 cm, rozpiętość skrzydeł 95 cm, skrzydło złożone 31 – 34 cm, ogon 18,5 cm, waga ok. 500 g.
Źródła: „Ptaki Polski” Jan Sokołowski; Warszawa 1988.
„Atlas Ptaków” Marcin Karetta; Bielsko-Biała 2010.
