Przyrodniczy blog krajoznawczy

Największa z pośród rodzimych myszy. Mysz o długim ogonie- równym lub nieco dłuższym od całego ciała.
Stopy długie i szerokie, uszy dłuższe niż u myszy domowej. Oczy duże. Ogon dwubarwny- wierzch ciemny, spód jasny, podzielony na 180-220 pierścieni łusek. U samicy 3 pary łusek w tym 1 para piersiowych.
Ja latam!!

Futerko na grzbiecie rudobrunatne wyraźnie oddzielone od białej barwy brzucha. Na piersi zwykle żółta plama. Młode osobniki są szare.
Dł. ciała 7-12 cm. Ogona 6-13 cm. Masa ciała 17-68 g. Samce są nieco większe niż samice.

Mysz leśna występuje w lasach liściastych oraz mieszanych zarówno na nizinach, wyżynach jak i w górach (zdjęcia zrobione w Pieninach w Pienińskim Parku Narodowym). Lubi miejsca zacienione i wilgotne, niekiedy zachodzi do budynków położonych w pobliżu lasu. Dobrze wspina się po drzewach dochodząc do samych koron.

Gniazda buduje pod ziemią, w korzeniach drzew głównie z liści i mchu.
Pożywienie myszy leśnej stanowią nasiona, zielone części roślin oraz pokarm zwierzęcy- głównie stawonogi.
Rozmnaża się od marca do października. Ciąża trwa 23-26 dni, samica rodzi 2-3 mioty w ciągu roku liczące 2-8 młodych. Młode są ślepe do 12-14 dnia życia. po 3 tygodniach staja się samodzielne.
Maksymalny czas życia w przyrodzie to 18 miesięcy, w niewoli 2-4 lata.
W kulturach leśnych może wyrządzać szkody ogryzając korę młodych drzewek. Niekiedy zjada tez jaja drobnych ptaków.
Naturalni wrogowie myszy leśnej są drobne ssaki drapieżne- lis, łasicowate, oraz sowy- puszczyk, płomykówka.

Duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae).
Sylwetka w locie charakteryzuje się szerokimi i krótkimi skrzydłami, oraz podobnym w proporcjach ogonem.
Ubarwienie jest bardzo zmienne: od ciemnobrunatnego do białego, większość osobników występuje w wielu odcieniach brązu z jasnym spodem ciała.
W przeciwieństwie do Myszołowa włochatego jego skoki (nogi) nie są opierzone do samych stóp a oczy nigdy nie mają zabarwienia ognistożółtego.

Myszołów zaobserwowany podczas zimowej wyprawy wokoło zalewu Czorsztyńskiego w Pieninach.
Podczas całej wycieczki widzieliśmy około 10 sztuk

Występuje na terenie całej Polski, w lasach poprzerywanych polami i łąkami.
Pożywienie Myszołowa to przede wszystkim myszy i norniki, rzadziej szczury, chomiki, krety, żaby, węże, padalce i owady, sporadycznie słabe osobniki większych gatunków jak bażant czy królik. Poluje na otwartych przestrzeniach oddalając się od gniazda w czasie lęgów na kilka kilometrów. W czasie patrolu krąży wtedy nad ziemią i szybuje, co daje mu szerokie pole widzenia. Gdy wypatruje zdobyczy w powietrzu zdarza mu się zwisać na chwilę (przy silnych poziomych podmuchach) i trzepotać skrzydłami. Kiedy ją upatrzy nagle spada na nią z wysokości kilkunastu metrów. Obserwuje się go najczęściej czatującego na ofiarę z wysokiego punktu w terenie, jak drzewo, słup, duży kamień, a w czasie sianokosów na kopach siana,

Gniazdo zbudowane z patyków i gałęzi konstruuje wysoko w koronie drzew leśnych, gniazdo wysłane jest wrzosem, trawą sierścią i piórami.
Od kwietnia do czerwca znosi 2-4 białych zmiennie upstrzonych szafirowymi, fioletowymi, żółtymi i rdzawymi plamami, wysiaduje je 30 dni, pisklęta opuszczają gniazdo po 45 dniach.

Wymiary: dł. ciała 51-55 cm, rozpiętość skrzydeł 117- 137 cm, skrzydło złożone 37- 43 cm, ogon 21- 24 cm, waga ok 1000 g.

Przelot wiosenny zaczyna się pod koniec lutego i trwa do polowy kwietnia, jesienny zaczyna się w sierpniu, i trwa do grudnia. Dość często zimuje w kraju, najczęściej w zachodniej części. Lata zdawało by się powolnie i dość ociężale, potrafi jednak sprawnie wykorzystywać prądy powietrza na szybowanie.

Głos myszołowa to charakterystyczne przeciągłe gwizdy/krzyki.

Myszołów Zwyczajny jest objęty ochroną gatunkową ścisłą. Niestety hodowcy gołębi i drobiu mylnie identyfikując go jako jastrzębia tępią myszołowy nielegalnie.

Źródła: „Ptaki Polski” Jan Sokołowski; Warszawa 1988.
             „Atlas Ptaków” Marcin Karetta; Bielsko-Biała 2010. 

Krzewinka dwupienna pasożytująca na gałęziach drzew, najczęściej liściastych, głównie topolach, klonach, lipach i brzozach. Jemioła przyjmuje wygląd kuli nadzianej na konar drzewa żywiciela.
Jest to półpasożyt-pobiera soki z drzewa na ,którym rośnie ale produkuje tez sama substancje odżywcze w procesie fotosyntezy.

Owoce jemioły to soczyste jagody, które są zjadane przez ptaki. Ptaki pośredniczą w ten sposób w rozsiewaniu roślin. Jagody zawierają jedno lub kilka nasion. Są lepkie i w ten sposób przyklejają się do ptasiego dzioba, ptak chcąc się pozbyć lepkiej substancji wyciera dziub o konar drzewa wprowadzając w ten sposób nasionka pomiędzy pęknięcia kory.

Kwitnienie następuje w marcu i kwietniu, kwiaty są żółtozielone i skupione po kilka w rozgałęzieniach pędów i na ich końcach.

Liście są podłużne, tępe i skórzaste, z mało widocznym unerwieniem, nie opadają w zimie i są zielone cały rok.

Jako roślina lecznicza Jemioła znana była już w starożytności, kapłani sławili ja jako symbol wieczności świata i nieśmiertelności duszy, cenione były jej moce lecznicze, szczególnie w takich chorobach jak: epilepsja, gruźlica, krztusiec, stosowano ja w leczeniu bezpłodności, objawów choroby nadciśnieniowej.

Ścięte pędy świętej jemioły leczyły niemal wszystkie choroby, jednały pomyślność, włożone do wazonu lub podwieszone pod sufitem chroniły dom przed złymi mocami, zapobiegały pożarom, a już powstałe wygaszały. Pędy jemioły sprowadzały do domu szczęście i bogactwo, spełniały ludzkie życzenia i marzenia, noszona przy sobie zapewniać miała potencję seksualną. Niestety również jako pasożyty życia miały sprowadzać na aurę małżeństwa złe dni.

Jemioła zawiera cholinę i jej estry, związki trójterpenowe, witaminę C i inne. Rozszerza naczynia krwionośne i obniża nieznacznie ciśnienie krwi.

Jest środkiem silnie działającym; może wywołać wymioty, kolki a nawet majaczenia i drgawki, objawy te mogą wystąpic po spożyciu kilku owoców.

Źródła: „Rośliny trujące” Jakub Mowszowicz: Warszawa 1976.             
             ” Zioła i ich stosowanie” Maria Dziak, Barbara Kuźnicka: Warszawa 1987. 
             ” Wielki atlas roślin”  F.A. Novak, Warszawa 1975.

Ptak mniejszy od wróbla, bardzo efektownie upierzony, o charakterystycznym rysunku na głowie i skrzydłach.
Zasiedla cały obszar Polski, w górach dochodzi do wys. 1000 m.n.p.m. Na nizinach skupia się głównie w okolicach ludzkich osiedli, dość liczny, w przeszłości rzadszy z uwagi na większy udział lasów.
Występuje na brzegach lasów, w ogrodach i parkach, wymaga otwartych przestrzeni porośniętych chwastami.
Samiec śpiewa świergotliwie na wzniesionych stanowiskach dość przyjemną dla ludzkiego ucha melodię – miękkie, kilkakrotnie powtarzane wabiące tony, które przeplatają trele i świergot. Jednocześnie zwykle wykonuje żwawe ruchy całym ciałem. W powietrzu ptaki przywołują się charakterystycznym wabieniem „didlit szczyglik szczygelit” lub „cit wit”, którego nie można pomylić z żadnym innym gatunkiem.

Przód głowy, dookoła dzioba czerwony dalej w kierunku tułowia biała obwódka i czarny kołnierz, wierzch ciała rudobrązowy, skrzydła czarno-biało kreskowane z długą żółtą kreską, spód ciała jasny z bezowym odcieniem, pierś rudobrązowa, ogon czarno-biały. Różnica między płciami w ubarwieniu jest trudna do zauważenia w terenie. U samca czerwona maska nad okiem dotyka i czasami przekracza oko, pod skrzydłem czarne ubarwienie. U samicy maska kończy się w połowie głowy i jest koloru ciemnopomarańczowego, głowa jest bardziej okrągła niż u samca, a pod skrzydłem kolor jest brunatny do szaro-zielonego. Pewne określenie płci zapewnia jednak dopiero obserwacja ptaka trzymanego w ręku.
Szczygieł najłatwiejszy jest do zobaczenia jesienią i zimą, kiedy stada ptaków żerują na zachwaszczonych polach i nieużytkach.

Pożywienie szczygła stanowią nasiona chwastów, zwłaszcza ostów, latem również owady (szczególnie mszyce, drobne chrząszcze, gąsienice i dwuskrzydłe) i nasiona drzew. Zaobserwowano, że zjada nasiona przynajmniej 152 gatunków roślin, a wiosną również pąki drzew.

Szczygły przedstawia się najczęściej na oście lub łopianie, ponieważ ich ulubionym i podstawowym pokarmem są ich dojrzałe nasiona. Sama nazwa łacińska wywodzi się od carduus, co oznacza oset.

Szczygieł swoje gniazdo zakłada wysoko w koronie drzewa, wije je misternie z źdźbeł, włosia i mchu.
Gniazdo ma kształt grubościennej czarki. Ptaki dobrze je ukrywają.

Od kwietnia do lipca składa 4-6 niebieskawych, brązowo nakrapianych jaj, wysiaduje je 11-14 dni, młode opuszczają gniazdo po 13-16 dniach.

Wymiary: Długość ciała 12,5 cm, rozpiętość skrzydeł 25,5 cm, skrzydło złożone 7,8-8,4 cm, ogon 5 cm, waga 13-19 g.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Ze względu jednak na liczność krajowych populacji nie wykonuje się wobec tego ptaka specjalnych zabiegów ochronnych.

Mniejsza od Bogatki, z oryginalnym i skomplikowanym rysunkiem na głowie, i dobrze widocznym, zaostrzonym, sterczącym w górę zaostrzonym czubkiem. Obie płci ubarwione jednakowo, wierzch ciała jednolicie szarobrazowy, spod jasny, szarokremowy. Młode osobniki są mniej kontrastowo ubarwione.

Czubatka najchętniej zamieszkuje starsze wiekiem bory sosnowe i świerkowe, rzadziej lasy mieszane.

Zamieszkuje większość kontynentu europejskiego, oprócz Irlandii, południowych obszarów Wielkiej Brytanii, północnej Skandynawii, Włoch, południowej Grecji, Azji Mniejszej i Europy Południowo-Wschodniej. Można ją spotkać od Hiszpanii i Francji, w Szkocji aż po obszary leżące na wschód od Uralu. Typowo osiadły, ale niekiedy odbywa wędrówki na niewielkie odległości, koczując stadami wspólnie z innymi sikorami. Wyróżnia się 6-7 podgatunków.

W Polsce średnio liczny ptak lęgowy na terenie całego kraju (lokalnie na terenach ubogich w drzewa iglaste to ptak nieliczny lub bardzo nieliczny), w górach dochodzi do górnej granicy lasu. Pozostaje na zimę, nie wędruje, co sprzyja rzadkiej u wróblowatych monogamii. W Polsce występują 2 podgatunki czubatki – na zachodzie spotyka się Parus cristatus mitratus o nieco dłuższym dziobie i rdzawym nalocie na kuprze, a na wschodzie Parus cristatus cristatus o bardziej szarym upierzeniu i wyraźniejszych barwach na głowie.

Gniazdo wymoszczone sierścią z domieszką wełny zakłada w dziupli pruchniejącego pnia badź w opuszczonym gnieździe wiewiórki.

Od kwietnia do czerwca składa 5-11 białych, brązowo nakrapianych jaj, które są wysiadywane 15-18 dni, młode opuszczają gniazdo po ok. 3 tygodniach.

Dlugość całego ciała do 12 cm, rozpietość skrzydeł 20 cm, skrzydło złożone 6,1 – 6,8 cm, ogon 5,5 cm, waga 10 – 11 g.

Najchętniej przebywa wśród gałęzi i zdradza swą obecność śpiewem. Choć dość licznie występuje w borach, to nie jest zbyt dobrze znana ze względu na stałe przebywanie w koronach iglastych drzew. Czubatki są nieco mniejsze od wróbla domowego, ale dorównują wielkością modraszkom. To bardzo ruchliwe i niepłochliwe ptaki, choć są mniej towarzyskie niż inne sikory. Zwykle nie kryje się przed człowiekiem. Po okresie lęgowym tworzy liczące nawet kilkadziesiąt osobników stada. Zimą przyłącza się do innych gatunków sikor, dzięciołów, mysikrólików, kowalików i pełzaczy i tworzy stada mieszane szukające razem pokarmu i wzajemnie się ostrzegające przed drapieżnikami. Sikora czubatka żyje przeciętnie 5 lat, choć gdy środowisko jest dla niej sprzyjające pojedyncze osobniki dożywają nawet do 10 lub 12 lat.

Jest to jedna z największych ryb słodkowodnych. Jest drapieżnikiem o dziennym trybie życia, polującym na inne ryby z zasadzki.
Szczupak ma bardzo charakterystyczna wrzecionowatą sylwetkę, jego głowa jest duża, klinowata z pyskiem w kształcie wydłużonego, spłaszczonego dzioba, uzbrojonego w ostre zęby zakrzywione ku dołowi, szczupak ma duże oczy osadzone wysoko pośrodku głowy. Cechą charakterystyczną jest mocne cofnięcie płetwy grzbietowej, która znajduje się tuz przy nasadzie ogona.
Ubarwienie podobnie jak u innych ryb zależy od środowiska życia. Młode osobniki są najczęściej zielonka we z jasnymi poprzecznymi pręgami, u dorosłych grzbiet ciemnieje a boki ciała stają się zielonoszare lub niebieskoszare z jasnymi cętkami, brzuch pozostaje jasny. Płetwy maja kolor żółtobrunatny, niekiedy czerwonawy.

Szczupak żyje w rzekach o umiarkowanym prądzie, w jeziorach i słonawych wodach przybrzeżnych całej Europy z wyj. płw. Iberyjskiego, Bałkanów. W Polsce występuje naturalnie na terenie całego kraju.
Jest to typowy drapieżnik, czatuje na swe ofiary w ukryciu-  najchętniej w przybrzeżnych zaroślach, wśród korzeni i opadniętych liści, chętnie ukrywa się także w nierównościach dna i wśród zatopionych gałęzi i pni.
Najmłodsze osobniki żywią się planktonem, dorosłe Szczupaki żywią się prawie wyłącznie mniejszymi rybami – głównie płociami i okoniami, niekiedy ofiarami są żaby a nawet młode ptaki czy ssaki. Szczupak pluje najchętniej o świcie i zmierzchu.

Dojrzałość płciowa osiągają w 2-gim i 3-gim roku życia, tarło odbywa się wczesna wiosną, gdy na powierzchni lodu zalegają jeszcze resztki lodu. Larwy wykluwają się z jaj po kilku dniach, zależnie od temp. wody. W miniatury dorosłych osobników przekształcają się po ok. 2 miesiącach gdy maja 6,5 cm. dł.

Mimo powszechnego występowania liczebność szczupaka wyraźnie się zmniejsza, jest to powodem nieracjonalnej gospodarki rybackiej. Dopiero od 2007 r. został objęty okresem ochronnym (od 1 stycznia do 30 kwietnia) i wymiarem ochronnym (45 cm) limit dziennego połowu wynosi 3 szt.
Ponieważ jego główny składnik pokarmowy stanowią drobne ryby planktonożerne, przyczynia się on do rozwoju zoo planktony, który z kolei żywi się planktonem roślinnym ograniczając zakwity zbiorników wodnych.

Szczupak osiąga długość ciała 80 do max. 150 cm, wagę 7-10 kg (max. 24), maksymalna dóługość życia to 20 lat.

Źródła: „Polska: Gady Płazy i Ryby” pod red. Marka Szokalskiego; Warszawa 2011.
             „Ryby wód Polskich” Andrzej Rudnicki; Warszawa 1982. 

Gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mew (Laridae).
To najpowszechniejsza z małych mew. We wszystkich szatach widać biały klin na przednim końcu dłoni. Samiec i samica ubarwione jednakowo. W szacie godowej od marca do sierpnia, a nawet listopada, łatwa do rozpoznania – głowa brązowoczarna, szyja, spód ciała i ogon białe, a grzbiet i skrzydła popielate. Końce lotek czarne, a nogi i dziób czerwone. Wokół oczu mały, wąski, biały pasek, przerwany z przodu. W szacie spoczynkowej głowa biała, a w okolicy pokrywy usznej szara plama. Dziób z czarnym końcem. Osobniki młode mają wierzch ciała brązowy, a na końcu ogona szeroka, wyraźnie odgraniczona czarna pręga, głowa również biała. Nogi i dziób brązowopomarańczowe. Pod koniec pierwszego roku życia ciemna plama z okolic ucha znika z wierzchu głowy. Szatę dorosłych osobników osiągają w drugim roku życia.

Pożywienie Mewy śmieszki stanowią głównie owady łapane w powietrzu, poza tym pędraki, chrabąszcze, gąsienice, żaby, myszy, rzadziej ryby gdyż nie potrafi nurkować i może zbierać jedynie z powierzchni wody ryby chore.
Gniazdo pływające na wodzie bądź zbudowanie pośród zarośli na brzegu zbiornika wodnego,na trudno dostępnych trzęsawiskach, zbudowane z suchych źdźbeł, traw i trzciny, w dużych koloniach.
Na lęgowiskach pojawia się od połowy marca. Na początku samce wybierają małe terytoria, które służą potem do łączenia się w pary. W koloniach ożywienie pojawia się w kwietniu. Można wtedy zobaczyć rytualne zachowanie się tych ptaków. Para staje naprzeciw siebie z na wpół rozwiniętymi skrzydłami i rozpostartym ogonem, kładzie dzioby na piersiach i następnie nagle wyrzuca je w górę, kiwa głową, schyla się i prowadzi udawane ataki. Po tokach para razem buduje gniazdo i go broni, choć miejsce na nie wybiera samica.
Składa 2-4 oliwkowozielonych lub brązowych równomiernie pokrytych szarymi bądź brązowymi plamami jaj, które wysiadywane są przez okres 22-24 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta są zagniazdownikami, lecz nie opuszczają okolic gniazda. Młode w puchu są rudobrązowe z czarnymi plamami na bokach i grzbiecie. Zdolność do lotu uzyskują po 5 tygodniach. We wrześniu młode ptaki zmieniają pióra na szyi, głowie i tułowiu i stają się jaśniejsze. Zwłaszcza populacje północne i wschodnie, od lipca zaczynają odlatywać, zaraz gdy opuszczają gniazda.

Modelka…

Długość całego ciała śmieszki to 37-42 cm, rozpiętość skrzydeł 85-100 cm, skrzydło złożone 29-31 cm, ogon 11,5-12 cm, waga 211-292 g.

Gatunek chroniony.
Różnorodność pokarmu oraz mała płochliwość sprawiły, że mewa śmieszka od I połowy XX wieku do lat 70. korzystała z konsekwencji rozwoju gospodarki człowieka przejawiającej się we wzroście wysypisk śmieci, użyźnianiu wód lub w rozwijaniu upraw rolnych. Od pewnego jednak czasu obserwuje się u wielu populacji spadek liczebności. Zagraża jej osuszanie terenów bagiennych i niszczenie kolonii lęgowych na stawach hodowlanych.

Gatunek grzybów należący do rodziny chrobotkowatych. Dawniej zaliczany był do porostów.
Podobny do chrobotka kubkowatego, ale z „kieliszkami” (plecha wtórna) wyższymi (3 cm) i bardziej wysmukłymi.
Pospolity w całej Polsce, rośnie na ziemi w lasach na glebach wrzosowiskowych i torfiastych, często na wilgotnych pniakach.

Na podłożu tworzy plechę złożoną z trwałych łuseczek o długości do 6 mm i szerokości do 4 mm. Są one nieregularnie karbowane, ząbkowane lub zatokowo wycięte. Z plechy tej wyrastają podecja (postać plechy wtórnej) o wysokości 6-30 mm (wyjątkowo do 40 mm) i szerokości 1-2 mm. Zarówno plecha, jak i podecja mają kolor od szarego do zielonkawego. Podecja są pojedyncze, nierozgałęziające się i mają postać „trąbki”, której rozszerzony koniec ma średnicę 2-6 mm. Obrzeża trąbki są postrzępione, a powierzchnia pokryta jest mącznymi urwistkami – drobnymi wytworami plechy porostów, które składają się z komórki glonu oplecionej strzępkami grzyba.

Rozmnaża się wegetatywnie przez urwistki oraz fragmentację plechy. Owocniki pojawiają się rzadko. Wyrastają na górnej części podecjum (na obrzeżu „trąbki”), mają brązowy kolor i średnicę do 1,5 mm.

Gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny jemiołuszek.
Wielkością ciała zbliżona jest do szpaka, o krępej budowie, z krótkim ogonem i dużym sterczącym czubkiem na głowie. W locie widać jej zaostrzone skrzydła.
Obie płci ubarwione jednakowo – płeć można rozróżnić tylko z bliska patrząc na bardziej rozległą i intensywniej czarną plamę na podbródku samca. Na głowie wyraźny, długi, zaostrzony i powiewny czub sięgający za potylicę, który jest składany i rozkładany w razie zaniepokojenia. Upierzenie brązowoszare, miękkie i gęste. Okolice oka, podgardle i lotki pierwszego rzędu czarne, część lotek ma jasnożółte końcówki, tęczówki ciemnobrązowe. Na skrzydłach pióra mają białe paski. Intensywnie różowe zakończenie lotek drugorzędowych, ogon czarny z żółtym obramowaniem na końcu, na skrzydłach dwie duże białe pręgi. Pokrywy podogonowe są rdzawe. Dziób i nogi czarne. Młode ptaki przed zmianą upierzenia na zimowe łatwo zidentyfikować po brązie dominującym na grzbiecie i bieli z podłużnymi kreskami na spodzie. Na zimowiskach mają już jednak normalną szatę zimową. Niektóre ptaki na końcach lotek drugorzędowych mają intensywnie czerwone zrogowaciałe, woskowate, płytkie i owalne płytki (podobne do kawałków plastikowego plastiku), których nie ma u większości osobników w populacji. U dorosłego samca na pierwszorzędowych lotkach skrzydeł „lakierowanych” płytek rogowych jest więcej, są większe i mają intensywniejszy kolor czerwieni, samice mają je mniejsze, jasnoczerwone (młode samice mogą ich nie mieć), u młodych są małe i jasnoróżowe. To jedyny europejski ptak mający na piórach skrzydeł takie ozdoby. Młode jemiołuszki przed zmianą upierzenia na zimę są łatwe do zidentyfikowania – dominuje brąz na grzbiecie, a na spodzie biel z podłużnymi kreskami. Podbródek i podgardle są brudnobiałe, a nie czarne, jak u dorosłych osobników. Na zimowiskach mają już typowe upierzenie zimowe.

Jemiołuszka jest jedynym europejskim ptakiem mającym na końcach niektórych piór skrzydła specyficzne ozdoby – płaskie owalne płytki, wyglądające jak kawałeczki kolorowego plastiku. Dorosły samiec ma tych płytek więcej, są one większe i mają intensywnie czerwony kolor. U samicy są one mniejsze i jasnoczerwone, a u młodego ptaka jest ich mniej, są małe i jasnoróżowe (młoda samica może wcale nie mieć takich ozdób).
Jemiołuszki można często zobaczyć w mniejszych lub większych stadach (latem 20-30 osobników, wyjątkowo ok. 90 lub kilkaset) w miastach, na wsi i w lasach, tak więc rzadko spotyka się ją pojedynczo. Łatwo jemiołuszkę rozpoznać, tym bardziej, że nie jest płochliwa (w swej północnej ojczyźnie rzadko ma okazję do kontaktów z człowiekiem i dopiero po prześladowaniach z jego strony staje się nieufna), siada wysoko na drzewach i nie kryje się, choć gdy przelatuje w stadzie myli się ją z grupą szpaków.

Jemiołuszka zasiedla obrzeża lasów, szpalery drzew i zadrzewienia typu parkowego – wszędzie tam gdzie może znaleźć owoce jarzębiny, ligustru, jemioły, berberysu i rokitnika. będące jej pokarmem.

Nie gnieździ się w Polsce a miejsca lęgowe znajdują się w lasach północnej Eurazji oraz w Ameryce Północnej, gniazdo jest zlokalizowane na drzewie i zbudowane z traw i porostów.

Jemiołuszki żerują gromadnie na drzewach i krzewach. Codziennie ptaki te pobierają dwa razy więcej pokarmu niż same ważą (ponad 110 g). Nie dziwi więc ich żarłoczność i ociężałość po posiłku. Trawienie pokarmu u jemiołuszki trwa szybko, 7-10 minut. Niestawione resztki po posiłku zostają wydalone zaraz potem na zewnątrz, gdyż szybko przesuwają się przez żołądek i jelita. W tak krótkim czasie soki trawienne są w stanie rozłożyć miąższ i skórkę, ale same nasiona są zwykle nienaruszone. Ptak ma zatem duże znaczenie w rozsiewaniu i rozprzestrzenianiu nasion roślin – krzewów i drzew, które znajdują się w jego diecie. Przemieszczając się wydala je z odchodami.

Wymiary: Długość ciała 20,5 cm,  rozpiętość skrzydeł 35 cm, skrzydło złożone 11-12 cm, ogon 6 cm, waga 49-65 g.

Gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. Roślina rozpowszechniona w całej Polsce. Zasięg obejmuje niemal całą Europę (z wyjątkiem południowych i północnych jej krańców) i Azję (z wyjątkiem krańców północnych oraz części południowo-wschodniej i południowej). W Polsce pospolita.

Łodyga wiotka, osiąga długość od 30 do 120 cm. górą gruczołowato owłosiona. Tylko liście dolne i na płonnych łodygach ogonkowe. Kielich 5-działkowy, ogruczolony, płatków pięć, nieco dłuższych od kielicha, białych, rozciętych niemal do nasady, płatki są podwójne, przez co kwiat wyglada jakby posiadał ich dziesięć. 5 szyjek słupka. Kielich owłosiony, długości podobnej jak korona.
Owoc -jajowata torebka pękająca pięcioma ząbkami.
Kościenica kwitnie od czerwca do sierpnia.

Występowanie przy rowach, w wilgotnych zaroślach i na obrzeżach wilgotnych lasów, zarośla, rowy, brzegi wód. Uważana za chwast.
Jest bardzo podobna do gwiazdnicy gajowej, która różni się od kościenicy wodnej walcowatą łodygą, ma słupek z 3 znamionami.
Ulistnienie naprzeciwległe, liście siedzące lub na krótkim ogonku, sercowate, ostro zakończone. Tylko liście dolne i na płonnych łodygach ogonkowe.