Bobrek trójlistkowy nazywany także Trójliść, Bobrek, Bobek, Bobownik, Koniczyna błotna, Koniczyna wodna, jest byliną o mocnym, pełzającym kłączu i bezlistnej, wysokiej i rosnącej pionowo łodydze kwiatowej, łodyga bobrka dorasta do 15- 35 cm.
Jest szeroko rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej. Występuje w Azji, Europie, Ameryce Północnej i w Maroku. W Polsce występuje na terenie całego niżu, niezbyt pospolicie.
Bobrek kwitnie od kwietnia do maja i wtedy najłatwiej jest go wypatrzyć na podmokłych łąkach, torfowiskach, bagnach, nad brzegami stawów, jezior i rzek.
Kwiaty bobrka są promieniste, różowobiałe, każdy z pięciu płatków korony kwiatowej „obrośnięty” jest mięsistymi białymi włoskami, co sprawia wrażenie, że cały kwiatostan jest bardzo puszysty.
Bobrek trójlistkowy- liście:
Liście tej byliny są liśćmi odziomkowymi- wyrastają bezpośrednio z kłącza. Bobrek nazywany również koniczyną błotna lub wodna swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się w wodzie liściom przypominającym liście koniczyny, są one potrójne na długich ogonkach, skórzaste, ciemnozielone, całobrzegie, o bardzo gorzkim smaku.
Jest to roślina lecznicza a surowcem są właśnie liście. Zebrane młode liście, następnie ususzone mają działanie pobudzające apetyt oraz pobudzają apetyt.
Nasiona bobrka trójlistkowego unoszą się na wodzie i w ten sposób rozprzestrzeniają się na duże odległości ( mogą dryfować nawet ponad rok). Do rozprzestrzeniania się rośliny przyczyniają się tez ryby, które zjadają nasiona (nie trawione przez ryby) a potem wydalają je w innym miejscu. Bobrek trójlistkowy rozrasta się również wegetatywnie- jego kłącze rozgałęzia się i rozrasta w wielu kierunkach a potem dzieli.
CIEKAWOSTKI:
– W związku z gorzkawym smakiem liści bobrka były one dawniej używane do zwiększenia goryczki piwa.
– W medycynie francuskiej pod koniec XIX i do połowy XX wieku ususzone liście bobrka używano do palenia tak jak tytoń- było to lekiem na astmę.
Bobrek trójlistkowy od 2001 roku podlega w naszym kraju ochronie częściowej, obecnie na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin. Nie jest zagrożony wyginięciem, jednak wiele jego stanowisk zanikło w wyniku osuszania terenu. Rośnie na terenach objętych różnymi formami ochrony, w tym w parkach narodowych: białowieskim, bieszczadzkim, pienińskim, tatrzańskim i wielkopolskim.
Źródła: ” Zioła i ich stosowanie” Maria Dziak, Barbara Kuźnicka: Warszawa 1987.
„100 najpiekniejszych roślin w Polsce” Renata Krzyściak- Kosińska, Marek Kosińsk
