Znany wszystkim gryzoń występuje w lasach liściastych i iglastych oraz we wszelkich parkach
i zadrzewieniach.
Osiąga długość ciała 20-24 cm i ogona 17-20 cm, masa ciała 200–300 gramów. Uszy o długości 2,5 -3,5 cm ozdobione są na końcu charakterystycznymi pędzelkami. Długi, puszysty ogon pokrywają odstające włosy.
Większość czasu spędza na drzewach, woli przeskakiwać pomiedzy koronami drzew niż przemieszczać sie pomiędzy nimi na ziemi. Wiewiórka w szacie letniej ma ubarwienie rudociemnobrązowe, ze spodem ciała bialym, w szacie zimowej staje się popielata a futro staje się gęstsze. W Karpatach i Sudetach występuje odmiana wiewiórki o ciemniejszym futerku.
Wiewiórka za swoje schronie obiera opuszczone gniazda ptasie np. Sroki (przebudowując), bądź buduje je sama, w górnej części korony drzewa. Gniazdo ma kształt kuli i zbudowane jest z pozaplatanych patyczków, traw i liści, wyściełane mchem i puchem. Wiewiórka żadziej korzysta z dziupli, które wykorzystuje głównie jako schronienie w ekstremalnych warunkach. Jest to gatunek aktywny w dzień. Zimą nie zapada w sen.
Pożywienie wiewiórki to: nasiona, pędy, grzyby, owoce, orzechy, owady i ich larwy a także jaja i pisklęta drobnych ptaków. Pokarm chętnie jest magazynowany poprzez zakopywanie w ziemi co przyczynia się do rozsiewu nasion, wiewiórka potrafi zapamiętać nawet do 1000 unikalnych miejsc, w których zakopała pokarm.
Wiewiórka prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się tylko na okres rui.
Ciąża trwa od 38 do 40 dni, w gnieździe samica rodzi 2-7 ślepych przez następny miesiąc młodych, które karmione są mlekiem przez 8 tygodni. Wiewiórka na wolności żyje około 5 lat spotykane są jednak osobniki nawet 10 letnie.
