W związku z tym, że często bywamy w Szczawnicy; w Pieninach i całej pięknej okolicy to mam stamtąd sporo zdjęć przyrodniczych z „ery przedblogowej”, jedne kompletnie się nie nadają, inne są w porządku a jeszcze inne np trochę nie ostre.
Ostatnio udało mi się odkopać zdjęcia Biegacza Skórzastego. Zrobione po zmroku na jednej z alejek Parku Górnego podczas powrotu z wycieczki. Biegacz po zdjęciach został od razu przeniesiony w bezpieczne miejsce, w którym nie grozi mu zadeptanie.
Dziś o Biegaczu Skórzastym (Carabus coriaceus) !
Chrząszcz ten jest największym z występujących w naszej części kontynentu biegaczowatych – osiąga długość 40 mm, większy jest tylko Biegacz olbrzymi żyjący na południu Europy. Występuje w lasach liściastych, ogrodach i parkach.
Prowadzi on nocny tryb życia i aktywny jest szczególnie po deszczu, w czerwcu bądź lipcu ma letnią przerwę w aktywności, często natomiast widuje się go w sierpniu, a nawet wrześniu.
Biegacz skórzasty jest chrząszczem drapieżnym, jest prawie niezdolny do lotu, poluje biegając. Jego pożywienie stanowią: ślimaki, gąsienice, inne chrząszcze; zjada także owoce.
W związku z nienasyconym apetytem potrafi zupełnie oczyścić pole ziemniaków ze stonki!
Ofiarę oblewa sokami trawiennymi, a następnie wysysa jej nadtrawione tkanki. Soki trawienne służą mu również jako ciecz obronna. Zaniepokojony biegacz może je wystrzykiwać na odległość 1 m
Jaja składa pojedynczo w małych dołkach w ziemi, teleskopowo wydłużającym się odwłokiem. Drapieżne larwy żyją w wierzchniej warstwie gleby. Chrząszcze te żyją 2–3 lata.
Zagrożony biegacz skórzasty nie ratuje się odlotem, gdyż jego błoniaste skrzydła są uwstecznione. Stara się natomiast odstraszyć napastnika, unosi wysoko ciało na nogach i rozwiera groźnie silne żuwaczki, równocześnie wystrzykujac z gruczołów odwłokowych cuchnącą wydzielinę bądź „plując” sokami trawiennymi.
Swą nazwę zawdzięcza oczywiście temu, że bardzo sprawnie i szybko porusza się po terenie oraz temu, że jego czarne, perforowane pokrywy skrzydłowe przypominają grubo wyprawioną skórę.
Wszystkie biegacze z rodzaju carabus są pod ochroną!
Źródła: „Owady” Helgard Reichholf-Riehm; Warszawa 1997.
