Maślak zwyczajny rośnie w lasach iglastych, głównie pod sosnami. Maślaki współżyją z korzeniami sosen pobierając od nich glukozę, w zamian dostarczają drzewom sole mineralne oraz wodę.
Kapelusz maślaka zwyczajnego ma średnicę 4- 12 cm., u młodych osobników jest on półkulisty, następnie staje się stożkowaty, najstarsze osobniki są prawie płaskie bądź poduszkowate. Kolor kapelusza w zależności od nasłonecznienia, wilgotności i dostępu do substancji odżywczych może przyjmować bardzo różne odcienie brązu- od ciemno- brązowego, przez oliwkowo- brązowy, czerwono- brązowy, brązowy z lekko fioletowym odcieniem po żółto- brązowy a nawet ochrowy. Powierzchnia kapelusza maślaka jest gładka, błyszcząca, śluzowata i lepka, skórka daje się łatwo oddzielić od miąższu.
Spód kapelusza jest siateczkowany, składa się z drobnych rurek o długości 6-14 mm., rurki mają kolor jasno- żółty, u osobników młodych są kremowe bądź prawie białe.
Trzon maślaka zwyczajnego ma długość 3- 12 cm. i grubość 1-3cm., jest on cylindryczny, pełny, zwężający się ku górze.
Maślaki mają miąższ o wyśmienitym smaku i delikatnym grzybowym zapachu, miąższ jest miękki, soczysty, u młodych osobników kremowy lub białawy a u starszych żółtawy.
Maślaki zbieramy od maja do późnego listopada w lasach sosnowych, a także w drobnych sosnowych zadrzewieniach, często spotyka się maślaki rosnące nawet kilkanaście metrów od najbliższych dużych sosen.
Maślak zwyczajny nadaje się do duszenia, smażenia i marynowania, nie nadaje się do suszenia, ani do transportu. Skórkę z kapelusza należy usunąć przed spożyciem (jest kwaśna). Jest często atakowany przez owady, powodujące jego robaczywienie.
Źródła: „Grzyby znane i mniej znane” Aurel Dermek; Warszawa 1988.
